نگاهی فلسفی به نمایش پدر| روایتی از پایان یک تکیه گاه

نمایش «پدر» به کارگردانی آروند دشت آرای روایتی از پدری است که بیماری آلزایمر کوه ابهت او را تخریب و او را در جهانش تنها می کند.

- خبرگزاری فارس ـ گروه تئاتر: انسان در مواجهه با واقعیت (یا به عبارت دیگر: بروز ضعف ها و هرآنچه بیرون از انسان است؛ مانند تمام چیزهایی که انسان کُنترلی برآن ها نمی تواند داشته باشد)، همواره در جست وجوی تکیه گاه و پناهگاه است.

خرقِ تکیه گاه و شروع بی مُلاحظگی در تئاتر پِدَر آندره(Andre) در نقش پدر؛ به جهت بروز بیماری آلزایمر، درواقع نمایشِ جستجویِ غریبانه و مُلتمسانه ای است برای یافتن تکیه گاه و داشتن مأمن امن یا پناهگاه.

در اینجا نقش انسانی و خانوادگی پدر (که در تمام فرهنگ ها مظهر و تصوّر تکیه گاه و پناهگاه است) به شدت مُتزلزل می گردد و با رمز و رازِ نشانه شناسانه؛ درک ناخودآگاه از تزلزلی بسیار بزرگ در ذهن مخاطب ایجاد میشود که در تخاطُب با تماشاچی این گونه قابل پردازش است: پدر که تکیه گاه فرزندانش است، خودش در جستجوی تکیه گاه است زیراکه فراموشیِ خودش از خودش و زمان و مکانش؛ بنیان بودن در هستی را فروپاشیده و توصیفی تراژیک از وضعیت انسان برای انسان بودن، به شکلی فاجعه بار و رو به نیستی و عدَم را ارائه می دهد.